تاریخچه جوراب در ایران | از پای‌پوش سنتی تا صنعت ملی و صادراتی

تاریخچه جوراب در ایران از جوراب‌های دست‌بافت سنتی تا صنعت مدرن امروز. بخوانید چگونه تولید ملی به صنعت صادراتی تبدیل شد و جوراب ایرانی به بازار جهانی راه یافت.

جوراب‌های دست‌بافت

در ایران باستان، مردم برای محافظت از پا در برابر سرما از پای‌پوش‌های پشمی و نمدی استفاده می‌کردند. در دوره صفوی (۹۰۰ تا ۱۱۰۰ هجری شمسی)، جوراب‌های پشمی دست‌بافت با نقوش رنگارنگ بخشی از صنایع دستی زنان روستاها بود. این جوراب‌ها علاوه بر کاربرد روزمره، به‌عنوان جهیزیه و هدیه ارزشمند جایگاه فرهنگی داشتند.

تحول صنعتی

دهه ۱۳۴۰ شمسی، نقطه‌ی عطف صنعت جوراب در ایران بود. نخستین دستگاه‌های جوراب‌بافی ماشینی از ایتالیا و چین وارد شدند و تولید از حالت سنتی به کارگاه‌های شهری منتقل شد.
دهه ۱۳۶۰ شمسی با ورود دستگاه‌های کامپیوتری، تنوع طرح و رنگ افزایش یافت و جوراب به کالایی عمومی و مد روز تبدیل شد.

واقعیت‌های امروز صنعت جوراب ایران

• ایران سالانه بیش از ۳۰۰ میلیون جفت جوراب تولید می‌کند.

• تقریباً در تمام استان‌ها و شهرها کارگاه یا کارخانه جوراب‌بافی فعال است؛ از کارگاه‌های خانگی در کردستان و کرمانشاه تا کارخانه‌های بزرگ در تهران، قم، یزد و تبریز.

• حدود ۶۰ درصد نیاز داخلی توسط تولیدکنندگان ایرانی تأمین می‌شود.

• صادرات جوراب ایرانی به کشورهایی مثل عراق، افغانستان و آسیای میانه در حال رشد است.

• ترکیب تولید متنوع است: از جوراب‌های پشمی دست‌بافت محلی تا جوراب‌های اسپرت و فانتزی مدرن.

جمع‌بندی

از پای‌پوش‌های دست‌بافت ساده برای مقابله با سرما.

تا صنعتی بزرگ، ملی و صادراتی که امروزه بخشی از اقتصاد نساجی ایران را تشکیل می‌دهد.

اگر به دنبال جوراب‌هایی با کیفیت، طراحی مدرن و اصالت ایرانی هستید، همین حالا به فروشگاه هورلند سر بزنید.